Reizende sterren.

Zomaar even een situatie: Ik word net gebeld door een van mijn accountmanagers: zijn klant belt, dat de truck van vanochtend wel opkwam dagen ( op zich al een unikum), de klant heeft zijn 7 ton truck geladen en deze vertrok om 10.00 am. Nu, 13:51, is de truck nog steeds niet op de andere locatie.(half uurtje rijden verderop.) Ze zijn hem kwijt. Dit is hier vrij normaal. De chauffeur besluit even naar huis te gaan, op familie bezoek ofzoiets. Ik bel meteen met de eigenaar. Die vertelt me eerst dat hij geen chauffeur heeft die zo heet. Daarna vertelt hij me dat hij waarschijnlijk even naar huis is. Na wat nabellen door hem, blijkt hij gestopt door de politie. 3x daags mogen trucks hier niet rijden, van 6 tot 8 ’s ochtend en avonds en tussen 12 en 2 in de middag. Probleem opgelost, vanaf 2 uur gaat hij weer rijden. Op weg naar een blije klant. Blijf je je afvragen wat hij tussen 10 en 12 ’s ochtends heeft gedaan, waarschijnlijk toch een bezoekje aan oma. Het leven is hier wat dat betreft wat zorgelozer. Dit soort dingen gebeuren hier aan de lopende band, heerlijk. Verder ook flink wat mindere dingen hier van de week. Zo hebben we hier een ploeg van arbeiders 41 man. Deze werken in onze opslag, en bij bezorgingen van klanten, of op uitzendbasis bij klanten. Bijvoorbeeld voor het uitpakken van containers. Als je hier werkt als arbeider heb je een klote leven. Je verdient tussen de 5 en 10 reaal per uur ( gedeelt door 4,5 naar euro), woont hier op het industrie gebied met gemiddeld 5 man op een kamertje van 3 bij 4, en werkt zo’n 12 tot 18 uur op een dag. Dit 6 a 7 dagen in de week. Een van onze mannen, ( de meeste komen uit India) zijn vrouw was aan het bevallen en dit ging mis, met risico tot overlijden. Hij zou naar huis vliegen vorige week.Dit werd tegen gehouden door mijn Libanese baas. Vaak blijkt dat de arbeiders flink liegen over de situatie, en wordt eerst uitgezocht of de situatie waar is. Helaas was het hier waar, en is de vrouw van de week overleden. Huilende man in de opslag, helemaal van de kaart, en bij de gratie van god ( hier Allah genoemd) mag hij naar huis voor de begrafenis. Een flinke misser zouden wij denken. Hier is het “ maar” een arbeider. Daar kan ik niet aan wennen hoor. Verder als je hier komt werken, wordt er een citizenship voor je aangevraagd. Dit kan alleen via vinger afdrukken afnemen en bloed proeven. Wij hebben hier dus mensen die niet door de bloedtesten heen komen. Kort samengevat: Aids. Mag je weer naar huis. Ander voorbeeld: Sollicitatie. Als mensen hier komen solliciteren, zitten deze gerust 2 tot 3 uur te wachten todat ze naar binnen mogen. Het leven van sommige mensen bestaat hier uit wachten en wachten, en dan afgeblaft worden. Erg moeilijk. Ook heb ik hier Libanese collega’s op kantoor die “ meer “ waard zijn dan de arbeiders. Hier verloopt de communicatie ook vrij bot. Als ik het zie kan ik het bijsturen, maar in het algemeen behandel je een hond nog aardiger. Heftig hoor. Dit zijn de kanten die je vaak niet hoort en wij hier wel dagelijks zien. Ik probeer hier maar zo goed mogelijk voor gelijkheid op te komen, en af en toe er maar niet te veel bij stil te staan. Doordat wij Europeanen hier zijn hoop ik maar dat wij hen laten zien dat het anders kan, en als er maar een paar wat goede manieren overnemen, ben ik al blij. Maarja. Je zou er af en toe een tissue van nemen. Verder had ik vorige week een erg grappige gebeurtenis. Elke zondag hebben we een bedrijfsborreltje bij een Hotel vlakbij ons appartment. Vorige week weer de eerste keer sinds Ramadan. Ik loop naar binnen en zie een jongen in de hoek zitten kletsen. Even later loopt hij naar buiten, in de sfeer tl buis. Ondertussen was ik met Wolfgang aan het kletsen, en ik zeg meteen, die jongen komt uit Enkhuizen. “Echt?” vraagt Wolf, “ Ken je hem dan?” Nee, zeg ik. Maar ik weet het zeker. Dus ik loop op de jongen af, Hoi, waar kom jij vandaag ( ja, in het Nederlands/ Westfries” ) Nou, wat denk je? Krijg ik als antwoord. ENKHUIZEN! Ja, klopt, zegt hij. Hahaha. Dat was de eerste kennismaking met Jan Brouwer, 30 jaar , en uit Enkhuizen. Hij is hier kaptein op een baggerschip, die de nieuwe Airport Doha 2008 aan het voorbereiden is. Wat is de wereld toch klein. Jan is net vader geworden, vrouw en kind wonen in Ethiopie. En de kleine Jan is 6 weken oud. Omdat hij vanaf zijn 12e is gaan werken, kende ik hem niet. Maar hij is bevriend met Rogier Klooster, stond bij de groentenman op de markt etc. Erg grappig. Vanavond komt hij weer een biertje drinken. Het was net de Venhuizer kermis in het klein met z’n tweeen. En m’n collega’s snapte er niets van!! Verder zijn Arno en ik afgelopen donderdag naar de Nederlandse Cabaret geweest, erg bijzonder tussen al die Nederlandsers en Belgen. En Sophie de cabaretiere was erg goed. Wel nog een reizende ster hoor, ze is er nog niet als ik dat mag zeggen. Maarja, eigenlijk zijn we allemaal reizende sterren, toch?
Dikke zoenen vanuit de zandbak, Mina Bakgraag.